Święty Dawid z Betlejem

2 Księga Samuela 1,1-4. 11-12.19.23-27

Scena przepiękna: na wiadomość o śmierci Saula i Jonatana Dawid rozdziera szaty. „Tak też uczynili wszyscy mężowie, którzy z nim byli. Potem lamentowali i płakali, i pościli aż do wieczora, ponieważ padli od miecza Saul i Jonatan, i lud Pana, i dom Izraela”. A Dawid zaśpiewał pieśń, w której wołał: „O, płaczcie nad Saulem. córki izraelskie: on was ubierał w prześliczne szkarłaty, złotymi ozdobami upiększał stroje.” A przecież Saul mimo przysięgi prześladował dalej Dawida, tak że ten musiał się schronić przed nim u Filistynów, gdzie jednak na szczęście nie musiał walczyć z własnym ludem.

Dawid nie był zgoła człowiekiem bez skazy. Z naszego punktu widzenia szczególnie: „uderzając na jakąś krainę, nie pozostawiał przy życiu ani mężczyzny, ani kobiety, zabierał trzodę, bydło, osły, wielbłądy, odzież…” Tu nie ma potępienia takich czynów przez narratora, tak jak będzie taka ocena potem, gdy Dawid wyda na śmierć męża kobiety, która przypadła mu do gustu. Można usprawiedliwiać tamte jego rzezie przypominając, że grzech nie jest grzechem, gdy sprawca nie rozumie, że tak nie wolno. Niemniej właśnie choćby tamto morderstwo w celach seksualnych było moralnym okropieństwem. Ale ja głoszę jego świętość mimo to: na tle swojej epoki, która była niewątpliwie cywilizacją śmierci, jawi się nie tylko Narodowi Wybranemu, ale i takim ludziom, jak ja, jako ktoś o sumieniu wyjątkowo delikatnym. I jego delikatność wobec króla Saula nie była chyba podyktowana tylko szacunkiem dla Bożego pomazańca (kazał zabić wojownika, który śmiał dobić króla na własną jego prośbę: 2 Księga Samuela 1,13-16). Była dowodem wrażliwości moralnej nieczęstej w tamtych czasach.