Cielce nasze powszednie

czwartek, 04 kwietnia 2019

Księga Wyjścia 32, 7-14

Psalm 106,19-23

Oba teksty o posągu cielca (byczka) odlanym z metalu, według psalmu nawet ze złota, chyba jednak najwyżej pozłacanym. Bibliści niektórzy komentują jednak, że Izraelici nie utożsamiali rzeźby z Bogiem, potrzebny był im wszakże obraz materialny. My też mamy takie obrazy, choć raczej nie Boga Ojca i Ducha, ale Jezusa i innych ludzi, luteranie trochę nawet, katolicy, prawosławni czczą ikony szczególnie. Żydzi starożytni byli na wszelkie wizerunki szczególnie uczuleni, w walce o monoteizm zapewne, muzułmanie dziedziczą to po nich. A że my mamy też swoje bożki, z mamoną na czele, to raczej banał już.

Dołączam felietonik napisany do „GW” na szabat i niedzielę najbliższe.

Głośne myślenie. Franciszek nie lubi tej szopki

Zaraz po tamtym polskim konklawe kilku krakowskich przyjaciół zobaczyło go już na biało, przykładnie padli na kolana, na co on: – Nie róbcie szopki. Opowiedział mi o tym Stefan Wilkanowicz, opisałem w „Gościu Niedzielnym”, naczelny ks. Tkocz wydrukował. Podziękowałem mu za odwagę, a on wyznał, że inna kuria, nie katowicka, miała o to pretensję.

No cóż, Kościół nasz do pokory z wolna dojrzewa. Przed Janem Pawłem II był Jan XXIII, który takiego kultu bardzo nie lubił, to od niego chyba dopiero przestano całować papieża w jego trzewik, bo na nim wyszyty jest krzyżyk. No i nastał Franciszek, co nawet raz rękę pobożnej niewieście wyrwał. Owszem, w pierścieniu każdego biskupa jest podobno troszkę relikwii, ale cóż z tego? Tamten gest potem rzecznik tłumaczył długością kolejki do ręki tudzież tym, że papież nie chce rozprzestrzeniać zarazków, ale to zakrawa na dowcip, wiadomo, o co mu chodzi. Nie martwi się jakoś w ten sposób higieną, kiedy to on całuje różnorakie dłonie. Kiedyś powitał tak delegację Żydów, potem Polaka, ofiarę chuci duchownej, teraz w Maroku zakonnika, który ocalał ze słynnej napaści na klasztor.

Sam się całować nie daje, bo to właśnie obciach, szopka pontyfikalna, nade wszystko jednak dlatego, że jest „sługą sług Bożych”, nie panem Jego panów. Dla wszystkich biskupów rzymski tu też wzorem jest.