Nade wszystko miłość. Ekumenizm, kwakrzy, uchodżcy

List do Koryntian 12,31-13,13
Wspaniały hymn o miłości. Literackie arcydzieło. Czy na pewno napisał je sam Paweł, czy nie zacytował czyjegoś utworu krążącego w ówczesnym Kościele? Mogło być i tak, jak z hymnem chrystologicznym z Listu do Filipian, który przytoczyłem w ubiegły piątek, ale to mniej prawdopodobne. W każdym razie jest to tekst teologicznie fundamentalny. Można by rzec – doktrynalnie. Jego przesłanie jest takie, że z trzech cnót zwanych dziwnie teologicznymi (czemu tak: byłybyż to cnoty głównie tych specjalistów od wiary w Pana Boga?) miłość jest największa. Najważniejsza. Oczywiście autentyczna, sprawdzająca się w czynach konkretnych. W nich sprawdza się także wiara, która bez uczynków jest martwa (List Jakuba). Kto zaś kocha naprawdę innych ludzi, kocha też Boga. Choćby nie wierzył, że On jest, i nie miał nadziei, że zmieni wszystko. Doklejam pisankę Jonaszową. 
Głośne myślenie Ekumenizm, kwakrzy, uchodźcy
Wyręczę mojego sobowtóra, Jana Turnaua, który w „Gazecie Stołecznej” o wydarzeniach ekumenicznych pracowicie donosi, i sam na calutką Polskę podobną wiadomość wyślę. A jest ona taka oto. Stowarzyszenie „Otwarta Rzeczpospolita” wraz z parafią ewangelickoreformowaną w Warszawie zapraszają na wykład na temat tego, jak pomagali uchodźcom kwakrzy. Opowie o tym Dale Andrew z Kwakierskiego Towarzystwa Religijnego Przyjaciół w Paryżu już w niedzielę 23 bm. o godz. 12 w warszawskim Domu Parafialnym tego Kościoła przy al. Solidarności 76A.
Temat uchodźców na czasie, także w Polsce, choć według niektórych grożą poważną infekcją chorobową i wpuścić ani jednego władze rządowe nie chcą. Samych kwakrów w Polsce dzisiaj mało, tylko około 50 osób, choć było ich więcej dawniej, gdy prowadzili misje humanitarne. A byli już w XVII wieku, wnet po ich powstaniu w Anglii z inicjatywy George`a Foxa. Na szczęście też teraz mogą przyjeżdżać, zarazków według nikogo nie przynoszą. Chyba że się uważa, że toksyczna jest każda wiara poza rzymskokatolicką. Są w Warszawie, Poznaniu, Toruniu, ostatnio i w Białymstoku. A ich wiara, jak wyczytałem w stosownych encyklopediach, mniej więcej taka jest. Może najważniejsze jest to, że koncentrują się na etycznym wymiarze religii. Zwą się oficjalnie przecież Towarzystwem Przyjaciół. W istnienie Boga oczywiście wierzą, ale już nie w to, że Jezus z Nazaretu był Synem Bożym, raczej nawet kwestionują Jego historyczne istnienie. Wierzą jednak w Chrystusa zrodzonego w nas, w naszym wnętrzu duchowym. Dociera tam Boże światło. Żadnych dogmatów nie uznają, też sakramentów, urzędów kościelnych, świątyń. Tylko niektórzy mają duszpasterzy, pastorów, kładą akcent na indywidualne życie duchowe. Ale poza tym właśnie na moralność i to w wymiarze społecznym, nie tylko indywidualnym.
Przejmowała ich zawsze bardzo ludzka niedola. Za to też otrzymali w r. 1947 Nagrodę Nobla. Byli oczywiście przeciwni niewolnictwu, dyskryminacji rasowej, byli za równością mężczyzn i kobiet. Odmawiali służby wojskowej, sprzeciwiali się karze śmierci. Inspirowali reformę sądownictwa, lepsze traktowanie pacjentów zakładów psychiatrycznych. No i bardzo pomagali właśnie uchodźcom. Prześladowani religijnie w Anglii emigrowali do Ameryki, co nauczyło ich, jak cenne jest coś takiego, jak tolerancja religijna, pozwalanie każdemu wierzyć, jak mu dyktują rozum i serce. Trzeba przy tym zaznaczyć, że nie jest to wspólnota religijna jednolita. Jest nurt konserwatywny, liberalny i bardziej ewangelicki. Wydaje mi się, że dla chrześcijan stanowią kwakrzy jakby pomost do humanistycznego ateizmu. A nade wszystko dają przykład wiary wyrażającej się bardzo mocno w różnych dobrych uczynkach. Dla mojego Kościoła szczególnie cenny, gdy wyszły na światło dzienne księże seksualne potworności.