Jesteśmy Jego obrazem

Księga Rodzaju 1,26
„A wreszcie rzekł Bóg: – Uczyńmy człowieka na nasz obraz, podobnego nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem podniebnym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. W znakomitej, naprawdę bardzo ciekawej książce, zbiorze autorów różnych wyznań pt. „Drogi chrześcijaństwa”, prawosławny ks. Henryk Paprocki napisał bardzo pięknie: „Obraz Boży jest w człowieku zawsze. Może być zaciemniony, zbrukany, ale jest w nim obecny. Człowiek nie może się go pozbyć, to nie ząb, który można wyrwać, choroba, którą można przegnać. To jest dane w samej naszej istocie, w głębi duszy człowieka. Podobieństwo może, na skutek grzechu i błędnych działań człowieka, zmienić się w niepodobieństwo. Natomiast, pomimo całego tragizmu egzystencji, obraz Boży pozostaje w nas niezmieniony. Ten obraz jest gwarancją wcielenia. Chrystus, wcielając się, odnalazł w człowieczeństwie swój własny obraz, nie wcielił się w coś obcego. Obraz Boży nawet na dnie najgorszego upadku człowieka jest w nim obecny i woła do swojego Stwórcy. Dlatego mówimy, że zawsze istnieje możliwość nawrócenia. Nie ma takiej sytuacji, by nawrócenie było niemożliwe. Oczywiście nawrócenie zależy od człowieka i jego wolnej woli. Zawsze jednak można dokonać aktu pokuty i nawrócenia. To jest właśnie optymizm ontologiczny tak pięknie wyrażony w zakończeniu „Wujaszka Wani” Czechowa, że wszystkie nasze sprawy i zmartwienia utoną w miłosierdziu, które nie ma granic. Ostateczną konsekwencją tej koncepcji jest pytanie o to, czy wszyscy jesteśmy predestynowani do potępienia lub do zbawienia oraz czy możliwość nawrócenia kończy się wraz ze śmiercią? A może istnieje możliwość przezwyciężenia zła również po tamtej stronie? Przecież to, co potocznie nazywamy końcem świata, w rozumieniu biblijnym nie jest żadnym końcem, lecz początkiem nowego nieba i nowej ziemi, odnowienia całej rzeczywistości.”