Co znaczy dla agnostyka Boga błogosławienie? Radykalizm Matki Teresy

Księga Daniela 3,83-87.56
„Niech lud Boży błogosławi Pana,
niech Go chwali i wywyższa na wieki.
Błogosławcie Pana, kapłani Pańscy,
błogosławcie Pana, słudzy Pańscy.
Błogosławcie Pana, duchy i dusze sprawiedliwych,
błogosławcie Pana, święci i pokornego serca.
Błogosławiony jesteś, Panie, na sklepieniu nieba,
chwalebny i wywyższony na wieki.”
Tak modlili się w piecu rozpalonym towarzysze proroka Daniela Ananiasz, Azariasz i Miszael (on sam trafia potem – jak napisałem w czwartek – do jaskini lwów). Zamiast wyjaśniać różne szczegóły tego biblijnego tekstu napiszę tylko, że wywyższanie Boga znaczy tutaj oczywiście uznawanie Go za Najwyższego. I zaraz pomyślę, co podobna modlitwa oznacza dla agnostyka. Ano na przykład laudację wszystkich tych, co własne „ja” umieją jakby do kieszeni schować, bliźniego swego na miejscu tamtego moralnie umiejscowić. Amen, czyli zaprawdę albo niech się tak stanie, niech dzieje się najczęściej i na wieki wieków!
PS. Miałem na myśli na przykład oczywiście Matkę Teresę z Kalkuty. I okazało się, że mogę tę myśl rozwinąć, meldując, że ukazała się właśnie książka na jej temat: Charlotte Grossetĕte: „Pragnienie Boga. Opowieść Matce Teresie”. Przekład Agnieszka Kuryś. PROMIC, W-wa 2015. To opowieść zbeletryzowana, zdążyłem ją trochę przekartkować. Wypatrzyłem dwa epizody, z których wynika zasad tej wspaniałej Albanki superradykalizm: w potworny upał tamtejszy nie wolno siostrom używać klimatyzacji, bo mają żyć jak otaczający ich biedacy, także rękawic medycznych, gdy opatrują trędowatych, bo jak można bać się dotknięcia ciała samego Chrystusa. Słyszałem także, że w wybudowanym dla nich w Polsce budynku Matka wyrywała krany w pokoikach sypialnych, bo to przecież luksus. Czy to nie przesada, nie wiem, zależy, co, w każdym razie skrajne przeciwieństwo zakonnego wygodnictwa, które się na pewno zdarza.