Chwalcie Go, jak umiecie. Optymizm księdza Hellera

Wpis na 19 listopada 2014
Psalm 150,1-6
„Chwalcie Boga w Jego świątyni,
chwalcie na ogromnym Jego nieboskłonie.
Chwalcie Go za potężne Jego dzieła,
chwalcie za niezmierzoną Jego wielkość.
Chwalcie Go dźwiękiem rogu,
chwalcie na harfie i cytrze.
Chwalcie Go bębnem i tańcem,
chwalcie na strunach i flecie.
Chwalcie Go na dźwięcznych cymbałach,
chwalcie na cymbałach brzęczących.
Wszystko, co żyje,
niechaj chwali Pana.”
Za co Go jednak właściwie chwalić? Ot, choćby za wszystko, co dobre, a co od Niego pochodzi. W Wydawnictwie Copernicus Center Press ukazały się pod tytułem „10.30 u Maksymiliana” kazania ks. Michała Hellera, wygłoszone w kościele tarnowskim pod wezwaniem ojca Kolbego. W jednym z nich powiedział tak: „Zło ma to do siebie, że rzuca się w oczy. Cała ziemia jest opleciona trudno dostrzegalną siecią dobra. Przypuszczam, że na jeden zły czyn przypada tysiąc dobrych (albo i znacznie więcej). Ale nawet gdyby tak nie było, jeden dobry czyn « waży » więcej niż tysiąc złych. A religia chrześcijańska mówi nam o Czynie, który sam jeden waży więcej niż całe zło świata.”
Tyle wciąż lektur smutnych, dziękuję Kaznodziei za ten optymizm. Naiwny niestety? Jest to problem chyba filozoficzny: jeżeli się uzna, że dobrym czynem jest każdy ludzki odruch życzliwości, każdy wysiłek na rzecz ulepszania świata, każde w ogóle przełamanie wrodzonego ludzkiego egocentryzmu, to wielki uczony i mądry duszpasterz ma tutaj rację.