Co jest dla nas obrzezaniem?

List do Galatów 5,1-3.6
„Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli. Oto ja, Paweł, mówię wam: jeżeli poddacie się obrzezaniu, Chrystus wam się na nic nie przyda! I raz jeszcze oświadczam każdemu człowiekowi, który poddaje się obrzezaniu: jest on zobowiązany zachować wszystkie przepisy Prawa.”
Ale co jest wolnością, a co obrzezaniem dla chrześcijanina, szczególnie dla katolika dzisiaj? Co jest w świetle Ewangelii przestrzeganiem przepisów Prawa, a co etyką ewangeliczną, etyką wolności. Paweł powiada dalej: „Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość.” Miłość: a kiedy dwoje ludzi naprawdę się kocha i wierzy Jezusowi, że właśnie trzeba kochać bliźnich, ale w stosowaniu antykoncepcji nie widzi nic niemoralnego? Albo w nieczekaniu na ślub, żeby miłość ową wyrażać cieleśnie? Albo w nowym związku, kiedy pierwszy się zupełnie rozleciał? Oto pytania katolika dzisiejsze, na które niełatwo odpowiedzieć przekonująco. W sprawie „rozwodników” przecież nawet na synodzie w Watykanie są śmiałe głosy reformatorskie.
W każdym razie jest problem spowiedzi: czy tacy ludzie mają prawo do rozgrzeszenia, jeśli naprawdę nie zostali przekonani do nauczania Kościoła, nie uważają swego postępowania za grzeszne: przecież nie powinniśmy w ogóle spowiadać się z czegoś, czego za grzech nie uważamy? Znam księży, którzy takich ludzi jednak rozgrzeszają. A w ogóle to fatalna jest częsta sytuacja, gdy w świadomości wiernych całkiem osobno są grzechy, czyli łamanie kościelnych przykazań, i to, co rzeczywiście uważają za świństwa moralne, na przykład kradzieże, zabójstwa, jakieś czyny uznane powszechnie za paskudne.