Pokój jak rzeka. Radiowa Dwójka nagrodzona!

Księga Izajasza 48,18
„O gdybyś zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale.” Pokój hebrajski to szalom, szczęście w ogóle, a sprawiedliwość to też nic, co rywalizuje z miłosierdziem, to etyczna sumienność. A te porównania to poezja wielka, prawda?
Gdy jesteśmy przy sztuce, załączam moją laudację Programu Drugiego Polskiego Radia, którą wygłosiłem w środę, gdy wręczano nagrody im. św. Brata Alberta.
Za co nagradzamy II Program Polskiego Radia? Za jego dokonania artystyczne i ekumeniczne.
Czy jest drugi taki program w Polsce, który by zrobił tyle dla kształcenia kultury muzycznej swoich słuchaczy? Jest Radio Klasyk, oczywiście, też w tej mierze bardzo zasłużone, tam jednak muzyka jest – by tak rzec – lekarstwem na nerwy raczej niż tematem lekcyjnym. Niż muzycznym kształceniem.
Dokonania ekumeniczne? Czy jest druga taka rozgłośnia w Polsce, która by tydzień w tydzień emitowała niedzielne nabożeństwa innych niż rzymskokatolickie wyznań? Te inne wyznania wyciąga się w ten sposób z medialnego niebytu.
Dokonania artystyczno-ekumeniczne: nazwę w ten sposób specyficzny „format” naszego Laureata, polegający na jakiejś zupełnie szczególnej kulturze ogólnej wszystkiego, co i jak się w tym programie mówi. Spokojny ton, wzorowa troska o wyważanie ocen, przewaga informacji nad „formacją”, wiadomości nad komentarzem – oto, co mi się bardzo podoba. Podobają mi się w szczególności ranne przeglądy prasy krajowej, których słucham codziennie z nieustającą sympatią: panią Joannę Szwedowską, panów Jerzego Kisielewskiego, Wacława Tkaczuka, Piotra Żbikowskiego… Czasem również – choć to już pora dla mnie mniej korzystna – słucham równie znakomitych popołudniowych przeglądów prasy zagranicznej.
Drodzy Państwo, Wasz program jest moim. Bóg wam zapłać! Abonenci również! Jan Turnau