Najszczęśliwsza z nas

Ewangelia Łukasza 1,39-56

Mamy w dzisiejszej perykopie włożony w usta Marii z Nazaretu hymn zwany „Magnificat” (to po łacinie znaczy „wielbi” – ”wielbi dusza moja Pana”), gdzie są słowa: „Oto bowiem odtąd szczęśliwą zwać mnie będą wszystkie pokolenia”. Dzisiaj w Kościele rzymskokatolickim, polskokatolickim i mariawickich uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W prawosławiu i katolicyzmie mamy od wieków przekonanie, że Matka Jezusa nie umarła jak inni ludzie: raczej podobnie jak Jej Syn znalazła się z duszą i ciałem „w chwale niebieskiej” zaraz po śmierci, nie tak jak my dopiero na końcu świata. Teologowie, jak to uczeni, różnie tę wiarę rozumieją. Na Wschodzie mówi się wręcz o Jej zaśnięciu, teologowie zachodni też byli skłonni myśleć, że w ogóle nie umarła, Jan Paweł II zauważył jednak przytomnie, że jeżeli Jej Syn, Bóg-człowiek przeszedł przez śmierć, to przecież także i Ona. Niektórzy dzisiejsi uczeni w Piśmie zapytują odważnie poza tym, co znaczy owo „zaraz”, jeżeli na tamtym świecie nie ma w ogóle czasu. I odpowiadają: nie jest tak, że po śmierci przed Bogiem staje tylko dusza, bo stare ciało sczezło i nowe, zmartwychwstałe dołącza do niej dopiero na Sądzie Ostatecznym. Powstają z martwych razem. Albowiem – wyjaśniają teologowie – w tym dogmacie mariologicznym nie chodzi o chronologię, ale ontologię. Spotkało Maryję jakieś szczególne wyniesienie czy raczej właśnie, w myśl słów owego hymnu, szczególne uszczęśliwienie. Jeżeli są tam różne stopnie szczęśliwości, to najwyższy należy się Jej na pewno: nie ma przecież raczej związku silniejszego niż macierzyństwo.PS. Napisałem, że ów sławny hymn został włożony w usta Marii: czyli jej autorstwo jest wątpliwe? Tak, współczesna biblistyka powiada bowiem przecież, że ewangelie to nie reportaże, nie historia rozumiana po dzisiejszemu: w on czas nikt takich tekstów nie pisał. Biblia to nie podręcznik nie tylko biologii i astronomii, historii i psychologii również – już raczej teologii. Amen!               .