Tajemnica Szawła Pawła oraz Simony Weil

Dzieje Apostolskie 7,51-59; 81
Dalszy ciąg opowieści o śmierci Szczepana. Wczoraj uprzedziłem trochę tekst „lekcji” dzisiejszej: dopiero tutaj czytamy o jego kamienowaniu. A przedtem mamy surowe słowa diakona, określające ”lud, starszych i uczonych” jako ludzi „twardego karku i opornych serc i uszu”, słowa, które usprawiedliwiłem tradycją bardzo ostrego języka prorockiego.

Końcówka perykopy: ”Świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca zwanego Szawłem. (…) Szaweł zaś zgadzał się na zabicie Szczepana.” Czytamy o nim później (w przekładzie ekumenicznym 11 Kościołów polskich): „Szaweł natomiast niszczył Kościół. Wchodził do domów, porywał mężczyzn i kobiety i wtrącał do więzienia”. A potem „ciągle jeszcze pałał nienawiścią i chęcią zabijania uczniów Pana”. Wiadomo jednak, przeczytamy to wnet, że zmienił się równie nagle, jak radykalnie. Napisano o tym niejedną bibliotekę, napisałem i ja o nim wiele razy i napiszę jeszcze, gdy nakaże mi to codzienna lektura Pisma, ale tu odnotuję myśl takową. W powieści Anety Borowiec „Wilczyce” mamy postać zagadkową, kryjącą jakąś tajemnicę. To się wyjaśnia, takie jest prawo literatury, życie jednak bywa inne, ludzie są tajemniczy do końca, choćby napisano o nich tyle, ile o Szawle na przykład.

A skojarzył mi się ten apostoł z ludźmi przedstawianymi w dwutomowej książce Waltera Nigga „Księga pokutników”, wydanej niedawno przez PROMIC. Książce – sądząc z biograficznego eseju o Simone Weil, który na razie przeczytałem – świetnie napisanej. Ciekawie przedstawiającej jej przejście od zupełnej niewiary religijnej do religijnego radykalizmu etycznego, wynikającego z jej przeżycia mistycznego. Jej tajemniczą duchowość chrześcijańską, niemieszczącą się w żadnym Kościele. Jej samowyniszczające pokutowanie za grzechy bliźnich.