Gdzie drwa robią… Paweł przewraca się w grobie

Dzieje Apostolskie 13,46
„Paweł jednak i Barnaba śmiało rzekli: – To wam najpierw należało głosić Słowo Boże. Ale ponieważ odrzucacie je i uznajecie siebie za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się oto do pogan.”
Mocne słowa (te i następne w Ekumenicznym Przekładzie Przyjaciół). Ale warto wiedzieć, co napisano w dwóch wersetach wcześniejszych.
„A gdy nastał szabat, prawie całe miasto zebrało się, aby słuchać Słowa Pana.
Żydzi zaś widząc tłumy zapałali zazdrością i bluźniąc sprzeciwiali się temu, co mówił Paweł.” Otóż wygłosił całą mowę spuentowaną właściwym mu deprecjonowaniem Prawa: „Zwiastuję wam odpuszczenie grzechów [i ] wszystkiego, z czego nie mogliście być usprawiedliwieni przez Prawo Mojżesza” oraz ostrzeżeniem jeszcze mniej uprzejmym o marnym losie (żydowskich) szyderców. Czyli spór a raczej kłótnia na całego. Paweł barankiem nie był, zachowywał się dosyć prowokująco. Przeznaczona na dzisiaj wypowiedź nie oznacza jednak oczywiście piekła wiecznego dla tych, których nie przekonał, ani tego, że Barnaba i on byli antysemitami. Po prostu, gdzie drwa rąbią, tam lecą wióry, a rąbane były przez Pawła przekonania starotestamentalne wielowiekowe.
Jeszcze trochę o abdykacji, o dwóch wielkich papieżach, o tym, czemu Jan Paweł nie abdykował. Chyba także dlatego, że mój Kościół reformuje się stopniowo. Od Jana XXIII widać wciąż jakieś zmiany. Benedykt dołożył swoją ogromną po mocnym zmieniaczu Janie Pawle. Od kolejnego biskupa Rzymu oczekuję na przykład, że debiutuje skasowaniem zwyczaju uroczystego hołdowania kardynałów swojemu nowemu szefowi. Okropnie to nieewangeliczne, Paweł, który kiedyś ochrzanił spokojnie Piotra, w grobie się teraz na ten widok przewraca. A papież Ratzinger będzie miał za chwilę cholernie dużo z głowy. Na pewno dobrze się wtedy poczuje – podobnie jak jego wielbiciel arcybiskup Nossol, gdy też przechodził na emeryturę. Wyznał mi wówczas, że naprawdę bardzo się cieszy.