Mecz religijny wygrany. Mecze nasze powszednie

1 Księga Królewska 18,20-39
Wyjątkowo długa dzisiejsza perykopa opowiada o zwycięstwie proroka Eliasza. Ów turniej religijny ma służyć odwiedzeniu ludu Izraela, czyli północnej części narodu hebrajskiego, od pogańskiego kultu Baala. Miał on na dworze króla Achaba potężną protekcję, ponieważ popierała go zawzięcie królowa Izebel: mordowała proroków Jahwe (Pana). Przyszła jednak na te północne królestwo ciężka przygoda, mianowicie głód, a była to za sprawą Eliasza kara Boża za bałwochwalstwo.

Achab wraz ze swoim majordomusem Obadiaszem wyruszają w podróż po kraju w poszukiwaniu trawy dla koni, mułów i bydła. Obadiasz spotyka Eliasza i aranżuje spotkanie proroka z monarchą. Achab wypomina prorokowi dręczenie Izraela głodem, prorok królowi „pójście za Baalami”, a że ma przewagę sprawczą, więc rozkazuje zgromadzić lud, by przekonać go, kto jest naprawdę Bogiem. Rytuał religijnego meczu polega na cudownym rozpaleniu ofiarniczego ognia. 450 prorokom nie udaje się to mimo szaleńczych tańców, zwycięża jeden Eliasz, choć utrudniał sobie zadanie zalewając żertwę wodą. Lud woła: – ”Naprawdę Pan jest Bogiem”.

Dzisiejszy tekst liturgiczny pomija krwawą puentę: Eliasz morduje swoich przeciwników. Biblia Poznańska: „Prymityw etyczny ówczesnych czasów pozwalał Eliaszowi uważać ten czyn za dopuszczalny, chociaż nie był on zgodny z ideą dobrego i miłościwego Jahwe”. Zaprawdę nie był, bo też owa idea toruje sobie drogę bardzo powoli, jeszcze wolnej niż sam monoteizm. Biblia jest swoistą historią teologii, która w wierze chrześcijan wiedzie aż do ofiary Chrystusa, wywracającej wszystko do góry nogami.

A modlitwy nasze są skuteczne albo i nie, mecze nasze wygrywamy albo i nie. Ewangelia jest rewolucyjna również w tej sprawie: zapewnia ostateczne zwycięstwo dopiero za grobem. Przegrane doczesne każe tłumaczyć Bożym pisaniem po liniach przeraźliwie krzywych. Wybieg myślowy? Oczywiście można uważać, że los nasz jest w rękach ślepej bogini Fortuny.