O poście, o brzuchu i duchu, o różnych prochach i potrawach

Księga Joela 2,12-13
„Nawróćcie się do mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament. Rozdzierajcie jednak wasze serca a nie szaty!”
Ewangelia Mateusza 6,6
„Ty zaś gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu”.
Środa Popielcowa: początek Wielkiego Postu. Tak się ów czas nazywa w katolicyzmie i prawosławiu, choć w moim Kościele już na szczęście używa się również terminu „Przygotowanie Paschalne”. Na szczęście, bo przecież nie gastronomia, tylko teologia, nie brzuch, tylko duch jest tu najważniejszy. Luteranie, którzy zaczynają ten okres liturgiczny równocześnie z nami, czyli też w środę (prawosławni w poniedziałek, w tym roku 27 bm.), nazywają go „Czasem Pasyjnym”, może dlatego, że akcentują szczególnie właśnie Krzyż, czyli Pasję.

Ćwiczenia ascetyczne są ważne, chodzi jednak o to, żeby nie dotyczyły koniecznie, a już na pewno, żeby nie dotyczyły jedynie przewodu pokarmowego. Kiedyś pozwoliłem sobie na kalambur. Odniosłem się do dzisiejszej formuły liturgicznej „prochem jesteś i w proch się obrócisz” i zauważyłem, że proch to symbol znikomości, ale i materiał wybuchowy. Byłoby dobrze zatem, żebyśmy przez ten czas rzadziej wybuchali na bliźnich swoich…

Żeby też nie zamieniać kurczaka na łososia. Żeby wreszcie – zgodnie z dzisiejszymi słowami Biblii – nie obnosić się ze swoimi praktykami religijnymi. Przez cały rok, ale dzisiaj osobliwie. Chociaż oczywiście dobrze byłoby, gdyby mój konsumujący dorsza bez deseru widok umocnił kogoś w przekonaniu, iż nie jest w naszym środowisku jedynym takim jakby „nawiedzonym”… Takie formalne sprawy i znaki mają swoje znaczenie rozpoznawcze. Jeden z wierzących Żydów powiedział mi kiedyś, że wieprzowina i wołowina to dla niego ta sama potrawa, ale omijanie tej pierwszej traktuje jako znak swojej przynależności religijnej. Otóż ja podobnie traktuję rybę zamiast innego kręgowca.