Skleroza na winy cudze

Ewangelia Mateusza 6, 7-15
„Jezus powiedział do swoich uczniów: – Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich. Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim go poprosicie. Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, któryś jest w niebie: święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj; i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zbaw ode złego. Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień”.

Co tu komentować: mogę najwyżej wyznać, że ciężko przebaczyć. Niby to już dawno zrobiłem, ale uraz psychiczny wraca ciągle jak te fizyczne, co odzywają się na starość. Gdy nerwy puszczą, coś wciąż odzywa się wypomnieniem winy sprzed pół wieku. Boże, daj mi sklerozę moralną na winy cudze i pamięć jaśniejszą o winach moich. Amen.