Bóg jest, czyli Go nie ma

Wpis na wtorek 9 lutego 2010
1 Księga Królewska 8,27
„Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem”.

Tamta modlitwa Salomona dotyczy konkretnie tamtego pałacu,, który wybudował Bogu, ale łatwo owo pytanie rozpostrzeć na calutką teologię. Albowiem On jest jakoś szczególnie w przeróżnych świątyniach Mu poświęconych, ale oczywiście nie tylko w nich. Nie mogą Go objąć również niebiosa najwyższe, ale megaproblem polega na tym, że nie obejmuje Go nie tylko żadna przestrzeń, także żadna nasza przyziemna myśl. Rozwój myśli religijnej wywodzącej się z krainy Salomona idzie mozolnie w kierunku niemal Sokratesowego „wiem, że nic nie wiem”. Każdy teolog czuje się w obowiązku dodawać coś do wiedzy o Bogu, w końcu od tego jest, myśliciel jest od wymyślania – ale tu Temat jest absolutnie inny od wszystkich innych. INNOŚĆ to Jego imię może ważniejsze od pozostałych. Teologia musi być najgłębiej negatywna. Może naprawdę Bóg umarł, jak głosił Nietsche, a po nich tak zwani teologowie śmierci Boga? Umarło pewne Jego pojmowanie.
Jestem pod wrażeniem lektury lutego „Przeglądu Powszechnego”, gdzie mamy kilka ważnych tekstów pod hasłem „Powrót Boga”. Powrót, ale w zupełnie nowej szacie, albo raczej właśnie bez szaty, bo nie wymyślimy Mu żadnego ornatu. Filozof katolik francuski Jean-Luc Marion, którego myśl referuje Sebastian Duda, powiada nawet, że „i kościelne dogmaty stać się łatwo mogą narzędziem w rękach bałwochwalców”. Nie wysłowimy mądrości i dobroci Boga, to banał, ale również nie do pojęcia jest Jego istnienie. Nie istnieje On tak, jak każdy byt, który filozofia tomistyczna nazywa przygodnym. On istnieje INACZEJ!
Może trzeba by zdobyć się na jakiś paradoks, może w stylu naszego elektryka: Bóg tak bardzo jest, że aż Go nie ma.